โลกนี้มีประชากรอยู่ประมาณ 7.8 พันล้านคน และแต่ละคนก็มีศาสนาที่นับถือแตกต่างกันออกไป แต่ แต่ละศาสนาก็มีจุดประสงค์เดียวกันคือสอนให้ผู้นับถือศาสนานั้นเป็นคนดี แต่ทุกวันนี้กลุ่มผู้ไม่นับถือศาสนาได้มีจำนวนมากขึ้น ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องที่ผิดที่จะไม่นับถือศาสนาใด และถึงแม้จะนับถือศาสนาอะไร ต่างก็มีที่พึ่งทางใจที่ต่างกันไป อาจจะเป็นสถานที่หรือผู้คนก็ดี แต่คนแต่ละคนก็มีเหตุผลที่ต่างกันออกไป และ "วัด" ก็เป็นอีกสถานที่หนึ่ง ที่เราชาวพุทธ มักจะใช้เป็นสถานที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ อีกทั้งยังใช้เป็นสถานที่จัดกิจกรรมต่างๆ เราปฏิเสธไม่ได้เลยว่าการเข้าวัดแม้บางครั้งจะเป็นงานที่โศกเศร้า แต่ภายในใจกลับรู้สึกสงบร่มเย็นอยู่บ่อยครั้ง เพียงแต่เมื่อกาลเวลาได้เปลี่ยนแปลง วิถีชีวิตผู้คนก็ได้เปลี่ยนไป ประเพณีและวัฒนธรรมที่สืบต่อกันมาดูเลือนลางลงไปตามกาลเวลา อาจจะเป็นเพราะกฏเกณฑ์ที่มากเกินไปทำให้ผู้คนเข้าไม่ถึงหรือเหตุผลอะไรก็ตาม ทำให้คนรุ่นหลังเริ่มถอยห่างออกจากศาสนาไปเรื่อยๆ

ด้วยเหตุผลนี้หรือแค่เพราะเลือดชาวพุทธที่ไหลเวียนอยู่ในตัว เลยทำให้เราอยากเชิญชวนผู้คนให้กลับมาเข้าวัดกันอีกครั้ง แต่นั้นจะทำยังไง?

เป็นคำถามที่ค่อนข้างยากเช่นกัน เพราะการเปลี่ยนแปลงกฏเกณฑ์และวัฒนธรรมคงเป็นไปได้ยากที่จะใช้คนแค่หยิบมือทำการเปลี่ยนแปลง เราจึงเห็นควรว่าเราจะเปลี่ยนแปลงด้านงานศิลปะแทน ซึ่งงานสถาปัตยกรรม ก็นับได้ว่าเป็นอีกหนึ่งแขนงในงานศิลปะเช่นกัน

เราจึงได้ทำการออกแบบอาคารให้เข้ากับยุคสมัย แต่ยังคงหลงเหลือกลิ่นอายของขนบธรรมเนียม ด้วยศิลปล้านนาประยุกต์ เพื่อเปลี่ยนแปลงภาพจำของหลักเกณฑ์ที่มากมายให้เข้าถึงได้ง่ายขึ้น ทำให้วัฒนธรรมยังคงก้าวต่อไปร่วมกับยุคสมัย และ ผู้คน